Podanie Rekrutacyjne Nultor Ex

Krople deszczu bębniły o szyby. Na zewnątrz wiatr jeńczał potępieńczo, wyginając gałęzie starych drzew. Ciszę panującą w pomieszczeniu przerywał jedynie trzask polan na kominku i bzyk muchy rozpraszającej uwagę jasnowłosego młodzieńcza od słów srogiego mentora. Chłopiec westchnął i pozwolił odpłynąć swoim myślom. Oto on w przepięknej błyszczącej zbroji galopuje na karym rumaku i z gromkim okrzykiem ,który roznosi się echem pośród skał rzuca się w wir walki. - Nultorze! Nultorze!- Nauczyciel przeszywa chłopac karcącym wzrokiem. - Co..co.. jak?.. - Chłopak zostaje wyrwany zzamyślenia...- Znowu nie uważasz ! I w jaki spsób masz zamiar opanować trudną sztukę rachnkowości i handlu skoro nawet przez 5 minut nie potrafisz okazać najmniejszego zainteresowania! Poczekaj już ja powiem twemu ojcu żeś znowu się nie przykładał! . Koścista dłoń mentolra szarpie chłopca za ucho...

Don Federico Ex był jednym z zamożniejszych kupców w Despais . Całe swe bogactwo zawdzięczał giętkiemu językowi i pobieranym w młodości nauką u najznamienitszych mistrzów handlu, dlatego zadbał by przyszłość jego dzieci już od najmłodszych lat związana ściśle była z handlem. Owszem jego rodzina opływała w luksusach ,a on sam nie wymagłą wile od swych bliskich prócz bezwzględnego posłuszeństwa i może właśnie dlatego nigdy nie mógł dojść do porozuwmienia ze swym najstarszym synem Nultorem , który od njamłodszych lat przejawiał niezdrowe zdaniem ojca zainteresowanie wszelkim sprawami związanymi z rycerskim rzemiosłem, miast jak na potomka poważanego kupieckiego rodu przystało studiowac kisęgi handlowe i dokonywac spisów towarów. Nie raz już zdarzyło się że z tego powodu dochodziło do spięć między ojcem a synem. Swoją drogąś trzeba przyznać że Don Federico Ex miał naprawdę ciężką rękę. Nie raz, nie dwa spuścił już tęgie lanie swemu pierworodnemu, wyznajac zasadę , że dzieci trzaba trzymać krótko tak by wiedziały gdzie ich miejsce.

Po kolejnej awanturze coś w chłopcu pękło, zrozumiał że ojciec nigdy nie pozwoli mu na zrealizowanie marzenia, dlatego nie zważając na swą niekłą znajomość świata (wszak nieustannie był rozpieszczany, nawet ubrać się samemu nie potrefił, bo i nie on był od tego lecz służba) wykradł z ojcowskiej skrzyni 200 sztuk złotych monet i ruszył w świat by wreszcie dopiąć swego celu. Nie wiemy jakie były jego początkowe losy , bo i on sam nic na ten temat mówić nie chce, możemy się domyślać jednak po odciskach widocznych na jego niegdys starannie wypielęgnowanychdłoniach, że nie było mu łatwo. Dośc wiedzieć jednka że w końcu udało mu się nabyc jako taką lichą zbroję i wyszkolić we władaniu mieczem...

hmm... tak od cynika: nie napisałeś nic więcej poza opisem i znów masz trudne dzieciństwo, ale.... chociaż to ładnie opisałeś.
Mnie się podoba nawet.

Faktycznie. Wreszcie zaczynają pojawiać się podania od osób, którym złe orki nie zabiły całej rodziny. Przydałby się co prawda jeszcze techniczny opis zdolności postaci, ale i tak widać już, że potrafisz sensownie odgrywać swoją rolę. Oby więcej takich ludzi...

Fakt, kolejne opowiadanie wyłamujące się spoza kanonu Smile

Swoją drogą, słabe czasem są te rodziny skoro zwykli orkowie potrafią je rozgromić Razz

bo to są ZŁE orki Very Happy

Emo orki... ok, nie róbmy zadymy ;]